Piskorz (Misgurnus fossilis) - ryba z rodziny piskorzowatych. Piskorz choć nie osiąga dużych rozmiarów kiedyś miał znaczenie wędkarskie, ponieważ stanowił bardzo dobrą przynętę jako żywiec, na różnego rodzaju drapieżniki. Jednak obecnie objęty jest ścisłą ochroną. 

Najczęściej występuje w starorzeczach, lub w mulistych zaroślach wodnych, bagnistych moczarach, lub nawet w rowach melioracyjnych. Piskorz podobnie jak kozy reaguje na zmieniające się ciśnienie i przy niekorzystnych warunkach zaczyna oddychać powietrzem atmosferycznym, potrafi bardzo długie okresy przeleżeć w błocie, bez wody, oddychając tylko powietrzem.
Ma bardzo charakterystyczną budowę ciała, jego tułów jest bardzo wydłużony, lekko spłaszczony bocznie o przekroju walcowatym. Dokoła dolnego pyszczka posiada pięć par wąsików. Ubarwienie jest koloru żółtego, z charakterystycznymi brązowymi pręgami wzdłuż całego ciała, płetwy brzuszne, oraz grzbietowe, są wyraźnie przesunięte do tyłu, płetwa ogonowa swoim kształtem przypomina wachlarz. Rośnie do 30 cm, ale najczęściej napotykane osobniki nie przekraczają 20 cm.
Żeruje głównie nocą, jego pożywienie stanowią różnego rodzaju bezkręgowce wodne, mięczaki, robaki, larwy owadów itp..., w dzień przeważnie zagrzebuje się w mule.
Piskorze tarło odbywają w maju i czerwcu, przeważnie dużymi gromadami na rozlewiskach, lub na płyciznach. Samica składa od 4000 do nawet 30 000 jaj ikry, które przyklejają się do roślin wodnych. Po wylęgnięciu młode larwy posiadają nitkowate zewnętrzne skrzela, które po kilku dniach znikają, gdy młody narybek zaczyna żerować.